NİĞDE’Yİ BİR DE BU GÖZLE GÖRÜN

Niğde, Anadolu’nun ortasında tarihin bir mistik kenti. Zamana meydan okurcasına birçok medeniyetleri bağrına almış bir kültür şaheseri. Dört mevsim bir başka güzeldir Niğde.

Ekim ayında, bir sonbahar sabahında, güneşin doğuşu ile ışıyan elmanın üzerindeki kırağının güzelliğini Niğde’de görebilirsiniz. Sonbahar biterken bozkırın ortasında sökümler hasatlar başlarken, buram buram toprağın kokusunu Niğde’de alabilirsiniz.

Niğde’nin insanının yüzünde güneş yanığı vardır, ellerinde ayazın verdiği çatlaklar. Ellerinde çatlak olsa da yüreğinde çatlak yoktur Niğde insanının. Kış ekmeğini hazırlayan kadınların açtığı yufka gibi kalpleri yumuşaktır memleketimin insanının.

Dışarıdan çok göç almaz, çünkü göç alacak maddi zenginlikleri yoktur ama manevi zenginliğine değer biçilmez benim kanımca. Aza kanaat eder, çok kazanma hırsı  yoktur. Ahretlik dostlukların kurulduğu yerdir benim memleketim.

Mesele vatan, millet, namus oldu mu, gözünü karartır benim insanım. Çanakkale savaşında Seyit Onbaşının yanındaki Ali Çavuş bunun bir örneğidir. 15 Temmuz hain darbe girişiminin kahramanı Ömer Halisdemir’in yanında Kemal Tosun’u, Varol Tosun’u, Ramazan Konuş’u ve Yalçın Algıran’ı anımsayalım. Hepsi ve diğer adını zihredemediğimiz şehitlerimiz bir onur kaynağıdır. Yeni nesillere anlatacağımız kahramanlık hikayelerinin başrol oyuncularıdır onlar. Bu kahramanlar Niğde’nin övünç madalyalarıdır.

İki heybetli dağ Niğde’ye gölge olur, bir tarafında Hasan Dağı, diğer tarafında Demirkazık. Sanki bir muhafız gibi sahip çıkarlar Niğde’ye. Hasan dağı kuzeyin sert rüzgarlarına set olurken, Demirkazık güneyin sıcaklığını ılımlı bir esintiye çevirir.

Faruk Nafiz Çamlıbel’in yaklaşık yüz yıl önce yazdığı mısralar gelir aklıma “ Gidiyorum gurbeti gönlümde duya duya, Ulukışla Yolundan Orta Anadolu’ya”. Bu mısralar nice gurbete çıkan insanların derdine ses olur. Nice göçerler konaklamış Niğde’de ne hatıralar bırakmış kim bilir. Bu şehir nice efsaneleri nice hikayeleri bir sır gibi bünyesinde saklarda hiç birimiz fark etmeyiz.

Kapadokya’nın bir kapısının Niğde olduğunu simgeler Gümüşler Manastırı. Bütün medeniyetlere ve çağlara meydan okurcasına bizlere Hz. Meryem ve 12 havarileri sergiler. Belki bin yıl öncesinin yaşamını bir film gibi izletir bizlere mağrur ve dirayetli duruşuyla.

Kemerhisar’da su kemerleri karşılar bizi, romanın ihtişamlı hikayelerini sergiler, su kemerleriyle başlayan yolculuk Bahçeli’de Roma havuzuyla son bulur. Toprağın altında unutulmuş bir medeniyet çıkar bazen tarihi baştan yazdırır.

Alaeddin Camiinin kapısına işlenen kız figürü güneşin doğuşu ile çıkar ortaya. O aşk hikayesini bir güneş bilir bir de o işlemeli taş. Taşı işleyen usta aşkını emanet etmiştir güneşe ve taşa. Her sabah güneş doğarken canlanır figürler tekrar. Paşakapı Caddesinden paşa camiine uzanan yolun huzurunu, başını secdeye koyduğun an tadarsın. Paşakapı nice esnaflara nice alış verişlere şahit olmuştur. Paşakapının dili olsa da birde ondan dinlesek yüzyılların hikayesini.

Tarihin ilk kadın valisi Hüdavent Hatun’u anlatan türbe çıkar karşımıza. 800 yıl önce Selçuklu hükümdarı Alaeddin Keykubad’ın kızı Hüdavent Hatun anlatır bize Türk kültürünün ve İslam dininin kadınlara verdiği önemi.

Şairin dediği gibi “Sevgiliyi sen bir de benim gözümle gör.” İşte öyle sizde Niğde’yi birde benim gözümle görün…